๏ นานาพานเรศซ้อง		สับสน
หักหอบโขดเขาขน		แซ่ซ้อง
นับสมุทดุจภูวดล		ดาลเพิก พังแฮ
ถั่นถั่นถึงทุ่มท้อง		ท่าน้ำรำไร ฯ

พลวานรช่วยกันขนก้อนหินถมสมุทรกันอย่างโกลาหลราวกับแผ่นดินจะถล่มทลาย จนกระทั่งเห็นแนวถนนปริ่มนํ้าอยู่รำไร